การเปลี่ยนแปลงแนวคิดของการรักษาภาวะ DVT แบบเฉียบพลัน

ภาวะลิ่มเลือดอุดตันในหลอดเลือดดำส่วนลึก (DVT) ของแขนขาส่วนล่างเป็นโรคที่พบบ่อยที่เกิดจากการแข็งตัวของเลือดในหลอดเลือดดำส่วนลึกของแขนขาส่วนล่างและการอุดตันของหลอดเลือด ส่งผลให้เกิดอาการทางคลินิกหลายอย่าง

DVT เป็นโรคหลอดเลือดใหญ่เป็นอันดับสามรองจากโรคหลอดเลือดสมองและหลอดเลือดหัวใจ และอัตราการเกิดโรคนี้เพิ่มขึ้นทุกปีDVT ประกอบด้วยกระบวนการทางพยาธิสรีรวิทยาหลายชุด และผู้ป่วยบางรายสามารถเกิดภาวะหลอดเลือดอุดตันในปอด กลุ่มอาการลิ่มเลือดอุดตันในหลอดเลือดดำส่วนลึก และนำไปสู่ความพิการหรือเสียชีวิตในที่สุด

โดยเฉพาะผู้ป่วยโรค DVT ที่โจมตีในโรงพยาบาลมักจะรวมกันหรือรองจากโรคอื่นๆ เช่น การเปลี่ยนข้อกระดูก การบาดเจ็บหลายครั้ง กระดูกสันหลังหรือศัลยกรรมประสาท สูติศาสตร์และนรีเวชวิทยา เนื้องอก อายุรศาสตร์ โรคเรื้อรัง เป็นต้น ซึ่งเต็มไปด้วย ในเกือบทุกแผนกของโรงพยาบาลทั่วไปและมีลักษณะอาการซ่อนเร้น ร้อยละ 80 ของผู้ป่วยไม่มีอาการทางคลินิกในระยะแรก และมักเสียชีวิตอย่างกะทันหันหากวินิจฉัยและรักษาไม่ตรงเวลา

ในระยะต่อมา ไม่เพียงแต่มีแนวโน้มที่จะเป็นซ้ำเท่านั้น แต่ยังมีภาวะแทรกซ้อนระยะยาวสูงอีกด้วยในหมู่พวกเขา อัตราการเกิดซ้ำของ VTE ใน 5 ปีคือ 24.3% และอัตราการเกิดซ้ำของ VTE ใน 8 ปีคือ 29.7%อัตราอุบัติการณ์ของโรคหลังเกิดลิ่มเลือดอุดตัน (PTS) สามารถเข้าถึงได้มากกว่า 65%ความดันโลหิตสูงในปอดเรื้อรัง (CTEPH) ก็มีอุบัติการณ์สูงเช่นกัน ค่าใช้จ่ายในการรักษาสูง ส่งผลให้ผู้ป่วยมีภาระทางเศรษฐกิจหนักดังนั้นวิธีการป้องกันและรักษาโรค DVT ให้ดีขึ้นจึงเป็นข้อกังวลของแพทย์อย่างกว้างขวาง

ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ยาต้านการแข็งตัวของเลือดชนิดรับประทานชนิดใหม่ได้รับการพัฒนาและใช้กันอย่างแพร่หลาย ผลิตภัณฑ์ของตัวกรอง vena cava ที่ด้อยกว่าได้รับการปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง การใช้งานทางคลินิกได้รับการพัฒนาอย่างเต็มที่และเป็นมาตรฐาน สายสวนลิ่มเลือดอุดตันและอุปกรณ์กำจัดลิ่มเลือดแบบไดนามิกเชิงกลถูกนำมาใช้กันอย่างแพร่หลาย และ แนวคิดการรักษา DVT ค่อยๆ เปลี่ยนไป

ในรอบ 20 ปีที่ผ่านมา เรียกได้ว่าผ่านมาแล้ว 4 ระยะ คือ ให้ความสำคัญต่อการรักษาตามอาการ การควบคุมการแพร่กระจายของลิ่มเลือด ให้ความสำคัญกับการกำจัดลิ่มเลือด และให้ความสำคัญกับการกำจัดสาเหตุ